Το δέντρο της ζωής

Ως βασικό σύμβολο των εικαστικών κατασκευών επιλέχτηκε το όστρακο του κρητικού σαλιγκαριού, καθώς το κενό κέλυφος είναι σύμβολο θανάτου, ενώ ταυτοχρόνως, το σπειροειδές σχήμα του συμβολίζει την ανέλιξη και την αθανασία.

Το δέντρο συνδέεται με ιδιαίτερους συμβολισμούς ως πηγή ζωής. Αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε τρεις κόσμους, τον κόσμο κάτω από τη γη, στην επιφάνεια της γης και αυτόν στον ουρανό, όπως επίσης και σε δύο διαφορετικά πεδία δημιουργίας, στο ορατό και το αόρατο.

Σε μια παράδοση χιλιάδων χρόνων συναντάμε την άρρηκτη σχέση του ανθρώπου με τα ιερά δέντρα των ναών, των μοναστηριών, των καθαγιασμένων τόπων.  H πιο διαδεδομένη του έννοια βρίσκεται στη λατρεία του ως κοσμικό δέντρο (Arbor Mundi), ή ως κοσμικού άξονα (Axis Mundi).

Η λατρεία της Μεγάλης θεάς στους αρχαίους πολιτισμούς κυρίως της Λεκάνης της Μεσογείου συνδέεται κατά κανόνα με το ιερό της δέντρο. Άλλες παραδοσιακές και θρησκευτικές εκφράσεις του περιλαμβάνουν το χριστιανικό δέντρο του Σταυρού, την καταγωγή του Χριστού από τη βασιλική γενιά του Δαβίδ, που από το πλαγιασμένο σώμα του γενάρχη Ιεσσαί φύεται ένα δέντρο, το σκανδιναβικό Υγκντραζίλ, το καββαλιστικό Δέντρο της Ζωής, το δέντρο της σαμανικής έκστασης της ανόδου και της καθόδου, το Δέντρο «Μπο», όπου κάτω από αυτό ο Βούδας πέτυχε τη φώτισή του και είναι ένα ιερό κέντρο, σύμβολο της μεγάλης αφύπνισης, κ.λπ.

Στην αρχαία Ελλάδα έχουμε με το Διόνυσο να συμβολίζεται με τον κισσό και το κλήμα, μέσω των αναρριχήσεών τους, και να αποκαλείται Δενδρίτης, ο Ερμής Κεδρίτης, η Άρτεμης να συνδέεται με τη μυρτιά, ο Απόλλων Κυπαρισσίτης κ.λπ.

Υπάρχουν αναφορές από αρχαίες δοξασίες λαών πως σε ορισμένα δέντρα κατοικούν οι ψυχές των νεκρών ή πως είναι ο πρώτος σταθμός των ψυχών πριν αναχωρήσουν για τον άλλο κόσμο.

Το φίδι γεννήτορας της σοφίας και της γνώσης, απείκασμα του χθόνιου και του κακού ή αμφίσημο σύμβολο των συμπληρωματικών καταστάσεων της ύπαρξης, την αρχέγονη ζωοδότειρα ορμή αλλά και τον θάνατο, το καλό και το κακό, το φως της γνώσης αλλά και το σκοτάδι της ασυνειδησίας. Το φίδι με την έρπουσα κίνησή του και τη σπειροειδή συστροφή του σώματός του αλλά κυρίως με την ικανότητά του να αλλάζει περιοδικά δέρμα, προκάλεσε την ανθρώπινη διάνοια, η οποία του έδωσε μία διαχρονική παρουσία στα μυθολογικά δρώμενα.

Η θεά με τα φίδια της μεσο-μινωικής Κρήτης, παραπέμπει σε μια από τις μορφές που έπαιρνε η Μεγάλη Μητέρα υμνούν τον αέναο κύκλο της φύσης. Είναι η ζωοδότειρα και η τροφός η θεά της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης. Στα γυμνόστηθα αγάλματα από φαγεντιανή που την αναπαριστούν (Ναός της Κνωσού) τονίζονται τα στοιχεία της γονιμότητας ενώ φίδια τυλίγουν τα χέρια, το στήθος και το κεφάλι.

Ο Ασκληπιός, θεός της ιατρικής, κρατά ένα μπαστούνι (βακτηρία), γύρω στο οποίο είναι τυλιγμένο φίδι, ενώ ο Ερμής έχει ως σύμβολο το κηρύκειο, ένα ραβδί, γύρω από το οποίο τυλίγονται δυο φίδια.

Οι Αλχημιστές θεώρησαν τον «ουροβόρο όφι», το φίδι που δαγκώνει την ουρά του, σύμβολο της αέναης επιστροφής, του αέναου χρόνου και της αέναης ζωής.

Στην ανατολή φιλοσοφία, η ανθρώπινη ενέργεια, με την ονομασία κουνταλίνη αναφέρεται συχνά με μυστικιστικούς και ποιητικούς όρους ως μια σπειροειδή ανάβαση από την περιοχή της λεκάνης κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης.

Σήμερα τα φίδια θεωρούνται απαραίτητοι ρυθμιστές του βιολογικού κύκλου της φύσης.