«Η εικαστικός Αννα Σαλούστρου, κάτοικος από τα παιδικά της χρόνια στην οδό Ι. Μακράκη, εκεί τώρα το εργαστήριό της, μπήκε στα χαλάσματα της γειτονιάς.
Πρώτα στο οικόπεδο του παλιού μανουρέικου φροντιστηρίου και στα δίπλα σπίτια. Τενεκέδες για λάδια και βούτυρα, γαλότσες και ξεσκισμένα αθλητικά, χελώνες της ΔΕΗ, υπόλοιπα από πλακάκια του ’30 με μαργαρίτες πάνω τους, ένα παιδικό καρότσι του ’70, παράθυρα χωρίς τζάμια και πόρτες αιωρούμενες. Κι ονομάτισε τα χαλάσματα «Χαλ–Ασματα» και πήρε την κόκκινη μπογιά να ακολουθήσει τον δρόμο του Δασκάλου της. Πάνω στον τοίχο με το παλίμψηστο του λουλακί, της ώχρας και του άσπρου βρήκε τα καρφιά και τα ακολούθησε. Τράβηξε το νήμα και συνάντησε τις ζωές του Μανούσου και της Λευκοθέας, έδεσε τη σπασμένη πλάτη της καρέκλας, πήγε γραμμή πάνω στην πόρτα. Και στο στενό δρομάκι με συρματόσχοινα δέθηκαν πόρτες και παράθυρα ψηλά στο κενό να κοιτούν στον ουρανό – παράθυρα στο όνειρο; Πόρτες στο μέλλον;
Βρήκα το πιο περίεργο, λέει η Αννα. Μια παραμάνα μέσα στα χώματα, από αυτές που στερέωναν τα φασκιά των μωρών. Και την κρέμασα με μικρές πέτρες, υφαντικά βαρίδια, στην άκρη του νήματος. Μια παραμάνα, σκέφτηκα, να κρατεί το νήμα της Μνήμης. Μπορεί το ίδιο νήμα να υφάνει και το αύριο; Ποιος ξέρει…
Σ’ ένα παλιό μαγνητόφωνο η κόρη του η Αρτεμις, φιλόλογος κι αυτή, έφερε τη φωνή του Δάσκαλου να διαβάζει Μαλακάση, «Ο Μπαταριάς», γραμμένο, θαρρείς, για κείνον: «Μα στο τραπέζι ως κάθονταν κι άνοιγεν η φωνή σου, / μεγάλε Μπαταριά,/ στο τρίτο κρασοπότηρο, πουλιά του παραδείσου / ξυπνούσανε κι αηδόνια στα κλαριά.» Νύχτωσε. Στον ουρανό ξεχωρίζει ο πανύψηλος γερανός – στο διπλανό οικόπεδο ετοιμάζεται θηριώδης οικοδομή.
Τι θα μείνει από όλα αυτά; Γι’ αυτό ας πάρουν τον λόγο οι λέξεις, ποιος ξέρει… »
Νίκη Τρουλλινού, Πεζογράφος Συγγραφέας. Απόσπασμα από την Εφημερίδα των συντακτών, 30.07.2017.
https://www.efsyn.gr/nisides/118992_mnimes-kai-hal-asmata
«Το ρroject «Χαλ-άσματα» συνολικά, πέτυχε, νομίζω, τον σκοπό και τους στόχους που έθεσε η δημιουργός του: «…η σύγχρονη τέχνη μπορεί να δοκιμάσει τη λειτουργία της στον ανοιχτό δημόσιο χώρο… την εξοικείωση και ενσωμάτωση των έργων τέχνης στην καθημερινή ζωή των πολιτών και τη βαθμιαία αφομοίωση των νοημάτων τους. […] την ανάδειξη της εικόνας εγκατάλειψης, εκτόπισης και φυγής σ’ αυτή την υποβαθμισμένη περιοχή, παράλληλα με την ιστορία της γειτονιάς και τον πλούτο του λαϊκού πολιτισμού».
Πράγματι, η προσωπική έκφραση της Άννας Σαλούστρου έγινε κοινωνία συλλογική. Μέσα από τον παλίμψηστο χώρο, μέσα από ανάσες ανθρώπων που δεν χάθηκαν στο χρόνο, αναδύθηκαν μικρές μα ηχηρές αλήθειες μιας συνέχειας (ίσως και κάποιας ασυνέχειας) και έδωσαν ευκαιρία για μια όμορφη συνεύρεση γενεών ενώ αποτέλεσαν και πρόκληση δημιουργικής περισυλλογής για το σήμερα.
Και μπορεί όλα τούτα τα λίγα ψήγματα μιας αλλοτινής εποχής να διηγούνται γλυκόπικρες ιστορίες, αλλά το παράθυρο με το «ενεργειακό» του κέντρο, η κεραία πάνω στα ερείπια ως «ψυχανέμισμα», η ξεχαρβαλωμένη πόρτα που σκαρφάλωσε ψηλά και στόλισε τον άδειο τοίχο σαν πίνακας ζωγραφικής, τα παράθυρα που φύγανε ακόμα ψηλότερα, σαν «στερεωμένα μετέωρα», δημιουργούν, με τη δική τους καλλιτεχνική γλώσσα, βαθιά συναισθήματα και σκέψεις «υψιπετείς».
Το νιώσαμε -έστω και για λίγο- όσοι είμαστε εκεί με τις αισθήσεις μας ανοιχτές, πως κάτω από τα περίοπτα αιωρούμενα παράθυρα της Άννας Σαλούστρου συντελέστηκε μια αληθινή μυσταγωγία, σχεδόν μια έκσταση.
Παράλληλες καλλιτεχνικές δράσεις Η Άννα Σαλούστρου δεν περιορίστηκε απλώς στο στήσιμο της υπαίθριας αυτής εικαστικής παρέμβασης, που ξανααγγίζει τα πράγματα και τους δίνει μια δεύτερη ζωή, με νέες νοηματοδοτήσεις. Διοργάνωσε και διεκπεραίωσε με πολύ μεράκι και μεγάλη επιμονή, σχεδόν μόνη της, διάφορες παράλληλες εκδηλώσεις, δημιουργώντας και άλλες ευκαιρίες για περαιτέρω έκφραση, κίνηση και επικοινωνία. Έτσι, θεατρικά δρώμενα, χορός και ζωντανή μουσική -που άφηναν αρκετό χώρο για αυτοσχεδιασμό- έκαναν τα ερειπιώδη χαλ-άσματα να αντηχήσουν από άσματα, και να μεταμορφώσουν τη μικρή γειτονιά, που πλάταινε, θαρρείς, και υψωνόταν … »
Μαρία Φραγκιαδάκη, Φιλόλογος. Απόσπασμα από τα Νέα της Τέχνης, LIBERAL, Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017.
Επιλογές έργων από εκθέσεις 2017 από τους αναγνώστες των Νέων της Τέχνης (Άννα Σαλούστρου, επιλεγμένο έργο Ψυχανέμισμα)
https://www.facebook.com/media/set?vanity=taneatistexnis2014&set=a.949833975154940
4 Ιουλίου έως 30 Σεπτεμβρίου, 2017.
Δημόσιος χώρος: Οδό Μακράκη, στο Ηράκλειο Κρήτης.
Δήμος Ηρακλείου, 2ο Φεστιβάλ, Τέχνη καθ΄ οδόν.