ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΗΝ ΕΛΙΑ

Η πρωτοβουλία του ΤΕΙ και του Δικτύου Πολιτιστικών Συλλόγων Κρήτης για την σωτηρία της γηραιάς ελιάς που ζει στο νησί, ορίζεται ως ακτιβιστική ενέργεια που απευθύνεται στην κοινωνία, ώστε το ιερό δένδρο να επιζήσει.

Ο πολιτισμός των αρχών της τρίτης χιλιετίας εντάσσεται σε ένα supermarket αρχών του κέρδους, της κατανάλωσης, ης δομής της εξουσίας, σε ένα κόσμο βίαιο όπου ελάχιστα επιβιώνουν. Σ ένα τέτοιο πλαίσιο τρόμου, το ξερίζωμα των αρχαίων ελαιώνων, χάριν της νέας παραγωγικής ελιάς και του καρπού της, απειλεί την παράδοση του τοπίου της φύσης.

Η οικολογική καταστροφή στη Κρήτη, δεν αφορά μόνο στην μόλυνση και την υπερεκτίμηση του δομημένου περιβάλλοντος αλλά και σε ενέργειες που εξορίζουν ως άχρηστο ότι δεν φέρει κέρδος.

Η προσπάθεια μιας αφύπνισης που, ακόμη και εάν δεν επιφέρει χειροπιαστό αποτέλεσμα, τουλάχιστον προσφέρει ελπίδα, μπαίνει σε ένα πλαίσιο πολλών και ποικίλων δράσεων, ανάμεσά τους και μιας εικαστικής έκθεσης.

Το κάλεσμα των πολιτιστικών συλλόγων Κρήτης προς κάθε ενδιαφερόμενο καλλιτέχνη, να υποστηρίξει με την συμμετοχή του την έκθεση για τη σωτηρία του αρχαίου ελαιώνα της Κρήτης, παίρνει διάσταση κινήματος, αφού η απάντηση από 300  τόσους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι γεγονός.

Η τέχνη δεμένη άρρηκτα με το κοινωνικό σύνολο, συχνά προηγείται και δρα προφητικά, ορίζοντας τις πνευματικές και αισθητικές πρωτοπορίες που, δημιουργούν ρήξεις, προχωρώντας τα πράγματα. Να θυμηθούμε όλοι, ότι το οικολογικό ζήτημα, είναι γνωστό στη τέχνη από τις δεκαετίες 1960 και 1970 από τα αιτήματα της Land Art και τις παρεμβάσεις των καλλιτεχνών των, τότε πρωτοποριών στη φύση με αποκορύφωμα τη δεκαετία1980.

Καλλιτέχνες και θεωρητικοί, κινητοποιήθηκαν και έγραψαν το manifesto του Αμαζονίου, χρόνια πριν η τηλεόραση δώσει τη πληροφορία για την επερχόμενη καταστροφή, καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι πήραν την ευθύνη, πολλές φορές για την σωτηρία της φύσης, μετατοπίζοντας την αφήγηση στο πλαίσιο της θεραπείας.

Η ύπαρξη μας, συνδεδεμένη άρρηκτα με το βλέμμα μιας φύσης που μας ακολουθεί, τόσο στις πετρελαιο-κηλίδες της θάλασσας, όσο και στους ασφυκτικούς καταυλισμούς των μεταναστών στα αστικά κέντρα, ζητά σωτηρία. Και αυτό, το πιστοποιούν, συνήθως, πρώτοι οι καλλιτέχνες.

Η έκθεση είναι κάλεσμα-κραυγή-διαμαρτυρία.

Και ως τέτοια την αντιλαμβανόμαστε.

Μετέχουν καλλιτέχνες που δουλεύουν σε όλες τις εκφράσεις της τέχνης, αλλά και υπερασπίζονται το δικαίωμα της συμμετοχής ερασιτέχνες και επαγγελματίες, όλοι μαζί.

Η εμπειρία είναι το απαραίτητο προ-στάδιο της γνώσης, το κομμάτι εκείνο που θα στηρίξει την βάση για επινοήσεις και αποδείξεις μας δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Αυτή η εμπειρία, ελπίζουμε να καταγραφεί καθώς, και η νοσταλγία για μια αθωότητα που μας τραβά, πίσω, στο αρχέτυπο μας παρελθόν που, αντιδρά στο απεχθές όραμα μιας συνθετικής σαρκοφάγου.

Η έκθεση και τα μανιφέστα που την συνοδεύουν, κινητοποιούν και διεκδικούν. Παράλληλα, αναδεικνύουν το ωραιότερο γλυπτό, ο σώμα μιας αρχαίας ελιάς.

Ιούνιος 2010

Μαρία Μαραγκού. (Από τον κατάλογο της έκθεσης)

Κριτικός Τέχνης, Επιμελήτρια εκθέσεων  & Καλλιτεχνική Διευθύντρια Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης.